esmer uçari kizim...

esmer, uçarı kızım, o meyveler olduran,
o başaklar büyütüp yosunlar büken güneş
vücudunu şen kıldı, gözlerini aydınlık
ve ağzını süsledi suların gülüşüyle.

kara, gamlı bir güneş dolanır tellerine
kara saçının, bir kez kollarını gerdin mi.
ve gözlerine durgun, loş iki su bırakan
o güneşle oynarsın bir dereyle oynar gibi...

esmer, uçarı kız, yok beni çeken şey sana.
her şey kovuyor beni bir öğle gibi senden.
dalganın esrikliği, "başağın güçlülüğü"
ve arının o coşkun çocukluğu var sende.

yine de benim kara yüreğim seni arar.
sevdim o şen tenini, özgür, ince sesini.
benim esmer ve kesin ve tatlı kelebeğim,
buğday ve güneş gibi, gelincik ve yosun gibi.

pablo neruda